Sve i da nije tako veliki glumac, scena koja bi ga definitivno učinila filmskim besmrtnikom je onaj potez rukom kada se maši unutrašnjeg džepa mantila u završnici filma Samuraj Žan-Pjera Melvila, 1967. godine. Tim filmom su se nadahnjivali naraštaji svega mislećeg u evropskom filmu, ali je taj film bio definitivna prekretnica u recepciji Alena Delona kao ikoničke glumačke figure francuskog i evropskog filma. Prekretnica utoliko što je pokazala ogromne potencijale njegove glume i diferencirala ga od onog kruga filmskih lepotana kojima je filmska karijera služila tek kao svojevrsna modna pista.
Istina, ove nesumnjive osobenosti rasnog glumca otkrili su Melvilovi veliki savremenici, Lukino Viskonti u filmu Roko i njegova braća, 1960. i Mikelanđelo Antonioni u Pomračenju 1962, a u Italiji, njegovoj drugoj filmskoj domovini, jednu od svojih najlepših uloga ostvario je u remek-delu Valerija Zurlinija Prva spokojna noć 1972.
Otkrivanje nihilističkog pogleda na svet, onog koji Belmondo u Godarovom Do poslednjeg daha apostrofira citirajući Foknerove Divlje palme: „postoje samo bol ili ništavilo”, Alen Delon kao Džef Kostelo otkriva kao lično prosvetljenje
Karijeru Alena Delona, koju otpočinje 1957. godine, punu neujednačenih filmova i isto tako neujednačenih glumačkih nastupa, filmska kritika nije uvek pratila blagonaklono. Brojni kriminalistički filmovi u kojima će za većinu svoje publike biti najprepoznatljiviji, u malom su broju slučajeva iskakali iz standarda, čak i kada su ti standardi bili zahtevniji i kada su ih potpisivali danas nezaobilazni filmski profesionalci poput Renea Klemana ili Žaka Derea. Povremeni uzleti u kostimirane, istorijske sadržaje, poput filmova Crna lala ili Zoro, nisu bitno doprinosili određivanju njegovog glumačkog statusa. Veliki filmovi bili su, istina, ređi, a na uloge kakva je ona Tankredija u Viskontijevom Gepardu, čekalo se i po nekoliko godina. Reditelji francuskog novog talasa zaobilazili su ga u širokom luku, što danas ne treba da čudi. U jednom konceptu antiherojskog filma u kojem dominira (caruje) svakodnevica, za Delona nije bilo mesta jer se, između ostalog, koncept harizmatičnosti nije uklapao u osmišljavanju novotalasovskih filmskih ideologija.
Žan-Pol Belmondo, nesumnjivo njegov najveći francuski savremenik (rođen dve godine ranije) i takmac, uklapa se u ove strategije svojim autentičnim autsajderstvom, što filmski Alen Delon dakako nije ni mogao da bude. Likovi koje je inkarnirao zamišljeni su pre svega kao sofisticirani izdanci superiornog individualca koji je neretko u sukobu sa zakonom, ali drži do kodeksa. Džef Kostelo u pomenutom Samuraju, u jednoj virtuoznoj noarovskoj inscenaciji, upućuje francuski film na teritorije koje do njega nisu postojale. Otkrivanje nihilističkog pogleda na svet, onog koji Belmondo u Godarovom Do poslednjeg daha apostrofira citirajući Foknerove Divlje palme: „postoje samo bol ili ništavilo”, Alen Delon kao Džef Kostelo otkriva kao lično prosvetljenje. Ma koliko Samuraj ostajao jedna stranputica francuskog filma, on je patentirao jednu ideju u potpunosti saobraznu Delonovom maniru glume: za nihilistički pogled na svet neophodan je makar pravi nihilista. U tome je Alen Delon blizak jednom drugom velikom glumcu, genijalnom Japancu Tatsuji Nakadaiju. To je onaj čudesan samuraj – gubitnik iz Kobajašijevog filma Pobuna koji čeka Toširea Mifunea na granici šogunata kako bi insceniranom samoubistvu pridodao formu uglađenog gospodstva, zagrizavši u ništavilo kao sočan zalogaj.
Godine 1971. gledamo Alena Delona kao Lava Trockog u filmu Džozefa Louzija Ubistvo Lava Trockog. Jedan od najvećih američkih reditelja prepoznao je u Delonu ove crte glumačke frivolnosti u spoju s dubokim unutrašnjim sadržajima, kakve je Trocki izvesno ispoljavao dok mu je sekira Ramona Merkadera krčila put u legendu. Potom, 1976. godine srećemo Delona ponovo u jednom od najboljih Louzijevih filmova kasne faze, Gospodinu Klajnu, koji je ujedno i jedan od najvećih Delonovih filmova kasne faze. Sudbina jednog trgovca umetninama opljačkanim od njihovih jevrejskih vlasnika, neosetljivog na njihove patnje, kada se konstelacija promeni i na njega dođe red da čeka u redu na uništenje, data je u impresivnim crtama upravo zahvaljujući Delonovoj izvedbi.
Iako je u fazu pune glumačke zrelosti Delon kročio još šezdesetih godina, sedamdesete su definitivno učvrstile njegovu slavu. Kada mu se 1990. Godar pokajnički javio ponudivši mu ulogu u svom polueksperimentalnom fimu Novi talas, bilo je jasno da se ovaj krug slave i hvale zatvorio. Alen Delon je, kao i svi pravi samuraji, legenda postao još za života. Nisu ga zaobišle ni najveće filmske nagrade. Godine 1995. dobio je počasnog Zlatnog lava na Festivalu u Berlinu, a 2019. u Kanu počasnu Zlatnu palmu. Za film Naša istorija 1984. nagrađen je nagradom Cezar.
Nije doživeo tragičan kraj, dosegao je pristojne godine i možda je to njegova jedina filmska izdaja.
