U uslovima opšteg rasula i razaranja glavnog grada, nemoguće je voditi drugačiju kampanju, što Šapić demonstrira svakim svojim nastupom. Bilo da vređa novinare, naziva ih pogrdnim imenima, uglavnom magarcima koji su mu zbog nečega prvi na pameti, on razvija svoju viziju prestonice kao „srpskog grada sa srpskim gradonačelnikom na čelu“.
Šapić je, kako kaže, spreman da brani i druge nacionalnosti i veroispovesti u njemu, ali tek pošto se utvrdi da nisu zagovornici antisrpskog programa. Ali šta je to antisrpski program za Šapića? To ne zna ni on sam. Od Vučića i Vesića je preuzeo neke floskule, koje je nadogradio svojim teško stečenim znanjem sa „doktorskih“ studija. On je za Srpski svet spreman i želi da ga brani u Beogradu, kao što ga je branio na prethodnim, pokradenim izborima. Njegov program podrazumeva nacionalno jedinstvo, nemešanje EU kada je u pitanju naprednjački izborni inženjering, borbu protiv ideologije NDH i svih onih koji koji ugrožavaju ustavno-pravni poredak zemlje, što je samo paravan za investitorsku devastaciju prestonice.
Na kraju njegove agende stoji lik i delo generala Draže Mihailovića (1893-1946), kome se verovatno sprema memorijal u centru grada. Prava je šteta što ga Slobodan Homen svojevremeno nije pronašao, jer bi onda SNS upriličio velelepnu ceremoniju izlaganja netruležnih četničkih ostataka u kripti Hrama Svetog Save, potom njihovo pronošenje diljem Srpskog sveta i trajno izlaganje na Kalemegdanu, recimo u sklopu Vojnog muzeja. Do tamo bi se išlo Vesićevim vazdušnim mostom – gondolom sa Ušća, odnosno trasom Vučićevog metroa od TC Galerije do stanice „Halijard“. To je nedosanjani san većinske političke i kulturne elite u Srbiji danas. Srećom, Homen se na vreme (prema nalazima Trećeg osnovnog suda), opredelio za iznošenje više tona državnih odlikovanja iz zgrade SIV-a, zbog čega je potpuno zapostavio svoju prvu obavezu.
Šapić ne poznaje ni nacionalnu istoriju niti regionalnu geografiju, slabo se razume u menadžment. Što je najgore, on ne priznaje ni činjenice o stvarnosti, naročito one koje se odnose na Beograd
U skladu sa ovako definisanim programom za Beograd, Šapić u svojim militantnim nastupima markira sve koji kritički govore o radu SNS-a. Verovatno po direktivi sa Andrićevog venca, prvi na listi su mu novinari Dinko Gruhonjić, Ana Lalić i Zoran Kesić. On zna za rad N1, Nove S, Danasa i Vremena. Isto tako, poseduje polovične informacije o nekom festivalu u Dubrovniku, koji su Vučićevi tabloidi proglasili antisrpskim. Za Predraga Lucića, književnika iz Splita kome je festival bio posvećen, nikada nije čuo, niti ga zanima ko je on bio. Takođe, Šapić smatra da je Draža Mihailović najodlikovaniji srpski oficir u 19. veku (sic!) i da stoga zaslužuje puno poštovanje, možda čak i jedan festival četničke književnosti njemu posvećen, kao kontra onom dubrovačkom. Zapravo, Šapić ne poznaje ni nacionalnu istoriju niti regionalnu geografiju, slabo se razume u menadžment. Što je najgore, on ne priznaje ni činjenice o stvarnosti, naročito one koje se odnose na Beograd: najnebezbedniji grad u regionu, u kome se gine kako na ulicama tako i u institucijama, kvalitet vazduha je najgori u Evropi a socijalno stanje građana je ispod granice siromaštva, ako se ne računa tri odsto naprednjačke elite koja ulazi u posed svih nepokretnosti, kao i života Beograđana. Takav gradonačelnik nikome nije potreban. Ali neka večernja škola za opismenjavanje bi mu mogla biti od koristi.
