Počev od aprila ove godine, Firentinski kamerni orkestar je više od trideset puta nastupio u svom gradu, u dve koncertne sale, izvodeći isti repertoar: Pahelbela, Baha, Mocarta i Vivaldija. U Muzičkoj sali Muzeja Franka Zefirelija u Firenci prošle nedelje, orkestar je najpopularnija dela pomenutih autora svirao po 24. put tekuće letnje sezone pred nefirentinskom publikom.
Od kada je Jakopo Peri, kao prvi u svetu, stvorio operu baš u Firenci, a Donatelo i Mikelanđelo još ranije svako svog Davida, ovaj grad nije prestajao da razvija umetničke prakse i da neguje bogato umetničko nasleđe. Istine radi, nakon visoke renesanse i ranog baroka, status Firence kao umetničkog centra vremenom je bledio, a njegovu poziciju zauzimali su drugi gradovi u Italiji, pa u Evropi, da bi danas to bili i van kopnene Evrope – London, Njujork, Tokio. Nasuprot tome, danas se muzika u Firenci konzumira posledično, kao i likovna umetnost: dela se doživljavaju usput uz ostale kulturne sadržaje, a ushićenja pred „najvećim“ umetničkim delima čine se kao uspešni rezultat pojedinaca u detektovanju remek-dela iz školskih udžbenika. Shodno tome, Firentinski kamerni orkestar je prateći razvoj publike poslednjih decenija – zasvirao na sigurnu kartu.
Danas se muzika u Firenci konzumira posledično, kao i likovna umetnost: dela se doživljavaju usput uz ostale kulturne sadržaje, a ushićenja pred „najvećim“ umetničkim delima čine se kao uspešni rezultat pojedinaca
Tokom više od tri decenije postojanja, Orkestar je prepoznat ne samo u Toskani i Italiji, već i u inostranstvu kao reprezentativan. Osnovao ga je dirigent Đuzepe Lanceta, a muzičari koji u njemu sviraju počasni su članovi Firentinskog konzervatorijuma. Tokom redovne sezone, izvode repertoar širokog stilskog dijapazona, a tokom letnje/turističke obično nastupa u redukovanom sastavu kao gudački sekstet (s kontrabasom), na čelu sa solistom i prvim violinistom Orkestra, Markom Lorencijem. Kao prvo delo na programu, muzičari su izveli poznati Kanon u d-molu Johana Pahelbela. Koncert su nastavili izvođenjem popularne Arije na G žici Johana Sebastijana Baha, da bi u središnjem delu večeri predstavili još jedno delo čuveno širom sveta, serenadu Mala noćna muzika Volfganga Amadeusa Mocarta. Završnica večeri bila je u znaku Antonija Vivaldija i interpretacije njegova četiri violinska koncerta, ciklusa Četiri godišnja doba.
Na početku koncerta umetnici su se interpretacijom Pahelbelovog Kanona prevashodno približili publici, dok su, posmatrano iz aspekta estetike umetničkog dela, istovremeno uspostavili interakciju s enterijerom i pružili mogućnost simultanog doživljaja stilskih odlika baroka, u muzici i u arhitekturi. Ova kompozicija, naizgled jednostavne strukture i invencije, zasnovana na jednoj temi koja se pojavljuje/premešta iz glasa u glas, omogućila je muzičarima da istaknu lepotu boje tona samih instrumenata. Međutim, tek prvi taktovi Mocartove Male noćne muzike probudili su pažnju publike i rasplamsali njenu energiju. Jer, kao dopaminski efekat, zadovoljstvo u slušnom prepoznavanju muzičkog dela reflektovalo se aplauzom između svih stavova serenade.
Iako ih uobičajeno izvode gudački orkestri, Vivaldijevi violinski koncerti Četiri godišnja doba u verziji za solistu i gudački kvintet nisu ostavili utisak izrazito redukovanog sastava, pre svega zbog odlične akustike sale. Ipak, generalno svedeniji izraz, smanjena dinamička napetost, manji stepen teatralnosti u tumačenju programnosti ovih koncerata (slikanje vremenskih prilika i atmosfere u odnosu na godišnje doba) rezultat su svesnog interpretativnog pristupa muzičara. Vođeni solistom Markom Lorencijem, muzičari su ponudili nešto drugačiju interpretaciju, štaviše bližu samoj izvođačkoj praksi baroka, bez naglašene subjektivne dramatičnosti. Kao nekadašnji student Firentinskog konzervatorijuma, Lorenci već više od dvadeset godina prvi je violinista i solista Firentinskog kamernog orkestra. Bez obzira na to što se činilo da izvođenje nije bilo osobito angažovano, publika je nakon svakog stava, suprotno koncertnom bontonu, aplaudirala. Nije samo to bio znak slušalačkog i koncertnog neiskustva. Naime, dok su muzičari izlazili na scenu, publika je mirno, bez nekog posebnog interesovanja, pratila korake izvođača; kad su zauzeli svoje pozicije pre početka sviranja muzičari su se nakratko zagledali; aplauz dobrodošlice je izostao!
Posmatrano iz aspekta ekonomije muzike, koncert je imao svrhu na kraju jednog radnog dana muzičara. Imao je svrhu i za publiku koja je dobila „komad“ umetnosti po koji je došla nakon već odgledanog Mikelanđela, Karavađa, Da Vinčija. Ostaje samo otvoreno pitanje kako intenzivnu repetitivnost repertoara usmeriti ka nadogradnji interpretacije istog muzičkog dela.
