Radoslav Petković je bio najznačajniji romansijer u svojoj generaciji, rođenoj pedesetih godina. Zajedno s Davidom Albaharijem, koji pripada prethodnom naraštaju rođenom četrdesetih, Petković je bio pisac koji je obeležio srpski roman u generacijama koje su došle posle Danila Kiša i Borislava Pekića.
Mada je objavio i dve odlične knjige priča (Izveštaj o kugi i Čovek koji je živeo u snovima) i nekoliko izrazitih knjiga eseja (Ogled o mački, O Mikelanđelu govoreći i Vizantijski internet), Radoslav Petković je najpre bio romansijer. Pisao je malo, s velikim pauzama između romana, ali je sve što je napisao bilo dobro.
Oblikovani u znaku istoriografske metafikcije, Petkovićevi romani su pažljivo izgrađene i zanosne priče o različitim istorijskim epohama. Petković je u romanima opisao put od istorije mediteranskog grada Dvigrada u Putu u Dvigrad, preko istorije ranih pokretnih slika i nemog filma u Senkama na zidu, jednom od vrhova piščevog pripovedačkog umeća, do ukrštene priče o ruskom mornaričkom oficiru Pavelu Volkovu, koji se iznenada pomeo i izgubio u ličnim i istorijskim metežima početka XIX veka, i priče o sudbini istoričara Pavla Vukovića koji se našao u grotlu mađarske revolucije 1956. godine u remek-delu Sudbina i komentari, jednom od najvažnijih romana srpske književnosti poslednjih decenija. Taj put se zaokružuje u Savršenom sećanju na smrt, u slici pozne vizantijske epohe u kojoj se mešaju istorija i fantastika, istorijsko znanje i misterija.
U osnovi Petkovićevih romana je priča dugog daha ispunjena preokretima i otkrićima, ali i složenom mrežom intelektualnih referenci i važnih pitanja koji se stapaju u izoštren saznajni horizont ovog pripovedanja. Neretko oštro odvojeni u književnosti, prvorazredna erudicija i umeće pripovedanja stoje u najdubljem saglasju i savezu u Petkovićevom pripovedanju. Duboka, raznovrsna i iznijansirana znanja o istoriji navodila su ga da o istoriji priča i da u dokumentarno verodostojnu sliku epoha unosi običan ljudski život i moguće ljudske sudbine, nimalo retko uzbudljivije od oglašenih sudbina koje je istorija izvela na svoju pozornicu.
Na imaginativnoj mapi pripovedanja Radoslava Petkovića nalaze se Trst i Dvigrad, Konstantinopolj i Beč, Beograd i Budimpešta
Za pisce romana koji za svoju osnovu u nekom obliku uzimaju istoriju najvažnije je da imaju jasnu svest o istoriji. Petković je u svojim romanima predstavio produbljenu sliku nekoliko istorijskih epoha, zapitan, pre svega, nad sudbinom čoveka u istoriji, a nimalo impresioniran velikim pokretima i zamasima istorijskih tokova. U korenu njegove istorijske svesti jeste uverenje da je istorija priča, ali da se ona uvek iznova mora ispričati, na temelju pažljivih istraživanja i sumnje u zatečena saznanja. Petkovićevo pripovedanje istorije otuda ima snagu demistifikatorskog poduhvata.
Zainteresovana za pitanja istorije i pogotovu pitanja čoveka pred velikim masama vremena, stopljena s pitanjima filozofije, ljudske i istorijske egzistencije, uvek izvodeći na scenu pojedinca iz anonimnosti iskustva, iz razmera istorije, iz okvira kolektiviteta, Petkovićeva proza je u prostornom smislu usredsređena između Vizantije i Srednje Evrope, između mitskog i stvarnog Konstantinopolja i podunavskog basena. Na imaginativnoj mapi pripovedanja Radoslava Petkovića nalaze se Trst i Dvigrad, Konstantinopolj i Beč, Beograd i Budimpešta. Nasleđujući nekoliko tradicija evropskog romana, od romana engleskog protorealizma, preko realističkog romana, romana modernizma i romana ideja, do postmodernizma, Petković oblikuje romane polazeći od individualističke perspektive junaka usred velikih epohalnih preloma. Ta individualistička perspektiva je u znaku ironijske rekonstrukcije istorije i skeptičnog odnosa prema izvorima istorijskog saznanja. Pošto skepse ima mnogo, onda se priča izvodi iz više izvora, ponekad i suprotstavljenih, i račva u raznim pravcima, kao i život sam.
U Sudbini i komentarima junak se nađe u vrtu sa stazama koje se račvaju. Dok traju život ili priča, a ponekad je to isto vreme, junak može da izabere neku od staza koje se račvaju. Na stazi na koju je sada stupio Radoslav Petković nema izbora: „jer smrt će doći, pre ili kasnije, nikada mnogo kasnije, nikada dovoljno kasno“. Izbor je moguć dok traje priča. Petković je kao retko koji naš savremenik taj izbor napravio.
Radoslav Petković je od onih retkih pisaca koji su, osim što su ih napisali, malo šta radili za svoje knjige i za njihov uspeh među čitaocima, ali će značaj njegovih knjiga samo rasti u vremenima koja su pred nama.
